Πρόσφατα κατάλαβα πως περισσότερες αποφάσεις παίρνω με βάση ότι έγινε, παρά με ότι θέλω να γίνει. Και για αρκετές μέρες από αυτή μου τη συνειδητοποίηση ήμουν προβληματισμένη. Δεν ήξερα τι να κάνω με αυτή τη σκέψη, είτε βρισκόμουν στο πιο ξέγνοιαστο μέρος με τους πιο όμορφους ανθρώπους, είτε χωνόμουν σε θορυβώδεις χώρους για να μην νιώθω ακίνητη, βρισκόμουν σε μια γκρίζα ζωνη καθώς απέφευγα να αναρωτηθώ ευθέως.  ”Ζούμε ή απλώς θυμόμαστε;”.

Όλοι μας αδιαμφισβήτητα έχουμε ενα ιστορικό, το αν αυτό το ιστορικό είναι διαστρεβλωμένο, είναι ένα τρομερό ζήτημα προς ανάλυση. Και όμως, οι άνθρωποι βασιζόμαστε σε αυτό για να πάρουμε αποφάσεις, να θέσουμε όρια, να αγαπήσουμε ή να φοβηθούμε. Χτίζουμε ένα ολόκληρο μέλλον πάνω σε αυτό και το καθιστούμε την πιο πιστευτή μας αλήθεια. 

Κάποτε, όσα μας συνέβησαν ήταν αληθινά. Τα ζήσαμε και μας διαμόρφωσαν, και ορισμένοι πλήρωσαν ένα βαρύ τίμημα. Σήμερα και τώρα, δεν είμαστε πια οι ίδιοι με τότε. Κάθε φορά που πράττουμε με βάση τα παλιά, είναι σαν να τιμάμε τον πόνο μας, όχι επειδή τον αγαπάμε αλλά επειδή τον μάθαμε τόσο καλά που μας μοιάζει ασφαλής. Θέλουμε να τιμήσουμε τον πόνο μας, γιατί ο πόνος μας  μας προσδίδει μια αξία, έναν τίτλο. Δεν έχει σημασία αν σε πλήγωσαν ή πλήγωσες εσύ, ο τίτλος του πόνου παραμένει και πριν κάλα το καταλάβεις βρίσκεσαι σε ένα παιχνίδι ρόλων. Αυτό το παιχνίδι ρόλων σημαίνει να αναλαμβάνουμε συγκεκριμένες ταυτότητες βασισμένες στον πόνο που έχουμε ζήσει, όπως ”ο πληγωμένος”, ”ο γκαντέμης”, ”ο ασθενής” , ”ο κερατάς”, ”ο συναισθηματικά ασταθής”, ”ο άκαρδος” κ.ο.κ 

Κρατάμε αυτόν τον ρόλο σαν ένα είδος ταυτότητας, ακόμα και αν αυτή μας περιορίζει. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα οι αποφάσεις και οι συμπεριφορές μας να διαμορφώνονται όχι από το ποιοί είμαστε πραγματικά, αλλά από μια παλιά οικεία διαστρεβλωμένη εικόνα που έχουμε για τον εαυτό μας. Έναν παλιό εαυτό που συνεχίζουμε να ζωντανεύουμε, φοβούμενοι να προχωρήσουμε προς κάτι καινούργιο, κάτι καινούργιο όπως το μέλλον. Γιατί αν μη τι άλλο, τι είναι το μέλλον αν όχι μη ευκαιρία να ξεχάσουμε ό,τι μας κρατάει πίσω; 

Και οδηγούμαι πάλι στο ερωήτημα μου, που τόσο πολυ προσπάθησα να αποφύγω. Ζούμε ή απλώς θυμόμαστε;     Ίσως τελικά ζούμε όταν επιτρέπουμε στον εαυτό μας να ξεφύγει απτό παρελθόν, όχι για να το ξεχάσουμε και να το γεμίσουμε με υποκατάστατα, αλλά για να το συγχωρήσουμε και να το αποδεχτούμε ως μέρος της ιστορίας μας. Και ίσως, αυτό που πραγματικά ορίζει τη ζωή μας δεν είναι το ”τι συνέβη” αλλά το πώς εμείς  νοηματοδοτήσαμε αυτό που συνέβη; 

Μπορεί να βρέθηκα σε τόσα μέρη, με τόσα άτομα για να καταπατήσω αυτή μου τη σκέψη, αλλά τελικά δεν έχει σημασία που βρίσκεσαι. Όσο και αν δειλιάζεις να το αντιμετωπίσεις, αυτό θα σε κυνηγάει όπου και αν πας. Και τώρα που το σκέφτομαι, ίσως η ερώτηση δεν είναι αν ζούμε η αν απλώς θυμόμαστε-

αλλά αν αντέχουμε να δούμε τη ζωή έξω από τις αναμνήσεις μας. 

You don’t own your pain loyalty

Dani